Al een paar weken roept er weer van alles uit de kast. Ken je dat gevoel? Dat je weet dat er iets in huis is, waar je nú zin in hebt? Of straks, als je thuis komt? Wat vervelender voelt is dat ik er te vaak aan toegeef dan gezond voor mij is. Ik zie zelfs de weegschaalcijfers licht oplopen. En dat alles bij elkaar vind ik rete irritant. Sorry voor mijn woordkeuze, maar het is gewoon exact wat het is. Als jij eet- of gewichtsproblematiek kent, dan weet je over welk gevoel ik het heb. Mijn oude patronen dringen zich naar boven en dat terwijl ik ze maanden, nee jaren, onder controle had.
Hoe ik die 107,7 kilo op de weegschaal zelf creëerde
Ja, dat deed ik zelf en dat gebeurt natuurlijk niet van de één op de andere dag. Dat gebeurt in fases. Sluipend en langzaam lijkt het alsof die kilo’s er vanzelf aankomen. Mijn grens verschoof steeds meer. “Zolang het maar onder de 90 kilo blijft.” Ik moest wel, want het alternatief was dat ik echt mezelf doodongelukkig zou voelen.
Natuurlijk komen die kilo’s er niet vanzelf aan. Ik heb ze er zelf aan gegeten. Allemaal. Alle extra, zeg 45 kilo, voor mijn volwassen ik. In mijn kindertijd begon het echter al. Ik at stiekem. In het begin waarschijnlijk nog relatief onschuldige hoeveelheden, dat kan ik me niet meer zo goed herinneren. Met mijn vinger een flinke lik uit de pindakaaspot. Een koekje of twee uit de koekjespot. Wat extra snoepjes of plakjes vleeswaren. Natuurlijk stiekem, als niemand keek. Want ik wist, hoe jong ik was, dat het niet normaal was. En dat ik ervoor op mijn kop zou krijgen.
Ik kreeg dat stiekem eten steeds beter onder de knie
Het grappige van gedrag is dat hoe vaker je iets doet, hoe beter je erin wordt. Dat geldt niet alleen voor leren lopen, schrijven, koken, gezonde recepten zoeken, maar blijkbaar ook voor gedrag dat schadelijk voor je lichaam en zelfvertrouwen is. Ik werd steeds beter in stiekem eten en begreep mezelf steeds minder.
Ik neem je mee naar mijn kind- en tienertijd, dan begrijp je wat ik bedoel. Ik leerde bijvoorbeeld beter kansen zien om stiekem te eten en werd meteen ook steeds sneller in het uitvoeren dat die activiteit. Over twee vliegen in één klap gesproken hè? Mijn moeder was even boven? Ik sprintte naar de kast met zoet broodbeleg en zat met het pak hagelslag aan mijn mond. Mijn zus moest naar de wc? Een flinke graai in de koekjespot was een feit. De tijd was eigenlijk te kort om echt te genieten van het lekkers, want ik moest wel weer terug zijn op mijn oorspronkelijk plek én een volle kauwende mond zou natuurlijk opvallen. Dus supersnel kauwen en grote brokken doorslikken kreeg ik ook al snel onder de knie.
Vaardigheden die ook in de rest van mijn leven goed van pas komen
Dan is er het probleem dat het verdwijnen van voedsel niet ontdekt mag worden. Daarvoor moet je kunnen maat houden, heb je een goed ontwikkeld ruimtelijk inzicht nodig en een berg aan mensenkennis. Het was natuurlijk niet de bedoeling dat mijn gesnaai zou opvallen, maar ja, de koek-, snoep-, chocoladepasta-, pindakaas-, Bebogeenpotten (ken je dat nog??) werden steeds leger, evenals de pakken vlokken en chips- en notenzakken.
De kunst is om te kunnen inschatten hoeveel er gemist kan worden. Daarvoor moet je de mensen van de plaats delict goed kennen. In dit geval mijn moeder. Hoe scherp kijkt ze? Hoe goed is haar geheugen? Zou ze nog weten welke chips- en notenzakken ze de afgelopen weken had gekocht? Zou ze er eentje missen? Had ze goed opgelet toen ze deze geopende zak weer terug stopte en zou ze dat volgende week zaterdag, (ons bakje chips moment tijdens Baywatch of de Honeymoonquiz) nog weten?
Ik gaf haar niet veel credits, want ik heb volgens mij best risico’s genomen door hele zakken te laten verdwijnen. Ik heb er nooit iets over gehoord. Helaas kan ik niet navragen of ze het wist, aangezien ze in januari 2013 overleden is.
De skills sluipen, muisstil een tas vol chips- en notenzakken pakken uit de kelder onder de trap en deze zodanig plaatsen op de grond dat je bij voorkeur zonder geluid de zakken uit de tas haalt, opent en er iets uithaalt en dan nog zonder gekraak snel opeten tot de juiste hoeveelheid dat gemist kan worden en uiteraard dan ook weer het zodanig terugplaatsen alsof er niets gebeurt is, zijn onmisbaar als je stiekem wilt kunnen eten, terwijl er mensen in hetzelfde huis, maar in andere kamers, zijn. Nou, ik kan je zeggen dat er heel wat zweetdruppels langs mijn gezicht dropen, maar niet van het sporten.
Culinaire hoogstandjes
Als ik meer tijd had dan ging ik helemaal los en ontwikkelde ik mijn smaakpapillen door steeds beter te kunnen combineren. Hartig met zoet, zoet met zoet, zoet met hartig. Denk aan een ‘speculaasjesburger’ met een laag pindakaas ertussen. Al een genot op zich. Maar daarbovenop ook nog een laag jam en / of chocoladepasta mét hagelslag? Mjam mjam. Ook heerlijk in combinatie met een aantal plakken kaas of salami. En dan maakt het niet eens uit hoe belegen de kaas is. Ik koos niet alleen maar ongezond hoor. Je mag niet helemaal een verkeerd beeld van mij krijgen. Een appel nam ik ook wel eens. Elke partje smeerde ik dan in met vruchtenjam. Echt, moet je ook eens proberen!
Niemand mocht weten hoe ongelukkig ik eigenlijk was
Doen alsof er niets aan de hand is, alsof alles normaal en helemaal prima is (intussen hopend dat niemand mijn adem zou oppikken want hé, die tijgerborrelnoten, hebben toch een bepaalde kruidenmix van knoflook- en uipoeder) was een andere vaardigheid die toen en in mijn latere leven goed van pas kwam. Ik viel met mijn overgewicht in elke fase van mijn leven natuurlijk op tussen mijn leeftijdsgenoten. Niemand mocht weten welk probleem ik had.
Ik schaamde me namelijk kapot. Voor mijn megalijf met vetrollen, voor de opmerkingen die ik naar mijn hoofd kreeg, maar ook voor mijn bizarre eetgedrag. Niemand mocht weten hoe onzeker ik me voelde of hoe rot en verdrietig ik vaak was. Ik nam me elke keer weer voor dat het stiekeme gesnaai de laatste keer was, dat ik ermee moest stoppen. Ik schreef mijn eigen dieetplannen uit. De ene keer geen tussendoortjes meer, de andere keer zou ik het laten bij alleen één droog biscuitje. Maar al die plannen maakten geen reet uit, want hoppa, zodra de kust veilig was, schoot mijn brein in het patroon ‘Yes! Het huis is voor mij alleen. Wat ga ik nu eten?’ stand.
Oude patronen verdwijnen nooit helemaal
Om op het begin weer terug te komen, er roept nu weer van alles uit de kast. Mijn oude ‘stiekem snaaien’ patroon is naar boven gekropen en door er een paar keer aan toe te geven heb ik het versterkt. Zakken chips heb ik niet in huis, maar wel gezonde ongebrande noten, kokossnippers, rozijnen, pindakaas en noten- en pittenpasta’s. Maar veel van gezond is ongezond.
In het huis van mijn vriend heb ik het nog moeilijker, want daar staan wel drie soorten hagelslag en twee soorten chocoladepasta, naast de pot pindakaas en jam. (Kleine correctie, zie foto bovenaan. Sinds vandaag zie ik vijf (!) soorten hagelslag, hoeveel keuze heeft een mens nodig?? 😱 Maar hé, gelukkig is er nog maar één soort chocoladepasta omdat ik vorige week het laatste restje eruit gelepeld had.)
Het ging toch zo goed?
Hoe kom ik in mijn oude valkuil terecht vraag jij je misschien af? Dat hangt samen met allerlei fysieke, mentale en breinfactoren als stress, slechte slaapkwaliteit, onwelkome emoties, onbewuste overtuigingen en angsten (of eigenlijk ben ik me van die laatste deels wel bewust, maar veranderen is nog een uitdaging), onhandige mindset, mijn doel uit het oog verliezen, doordenderen, weinig naar buiten, weinig beweging en minder gezonde voedingskeuzes etc. Ja, ook bij mij. Ik ben net zoveel mens als jij.
Voorkom dat je blijft hangen in de waarom vraag, schuif door naar de oplossing
Maar eigenlijk is het waarom niet zo belangrijk. Het is belangrijker dat ik actie onderneem om het tij te keren. Vroeger kraakte ik mijn hoofd over het ‘waarom’ en vond ik mezelf afwisselend zielig, stom en zwak. Tegenwoordig weet ik dat dit totaal niet helpend is. Integendeel. Het versterkt juist jouw valkuilgedrag en je gelooft steeds meer dat jij een slachtoffer van jouw eigen omstandigheden bent. Dat je er niets aan kunt doen en dat het niet te fixen valt. Je hebt tenslotte vele mislukte afval- en dieetpogingen als bewijs.
De grootste bullshit die er bestaat!
Het kan anders (dat weet ik uit ervaring) dus moet je door naar wat wél kan en wat wél mogelijk is. Door naar de oplossing en stoppen met jezelf zielig of zwak vinden. Voor mij geldt dat evengoed. Ik ben al begonnen om een aantal verleidingen uit mijn huis te halen. Zo heb ik de zonnebloemenpittenpasta gewoon in de groene kliko gegooid. Zonde, I know. Maar ik vond het ook zonde als het klakkeloos zou verdwijnen in mijn lijf.
Ik kom er niet onderuit om samen met mijn vriend (die ik nog niet eens twee jaar ken) een slimme oplossing te vinden voor de verleidingen in zijn huis. Ja, dat vind ik eng. Kan hij mijn eetprobleemgedrag begrijpen? Snapt hij hoe serieus en kwetsbaar dit voor mij is? Wat zal hij wel niet van mij denken? Vindt hij me dan nog wel leuk of vindt hij me zwak (zoals ik eigenlijk zelf vind)? Wil hij wel meewerken aan een aanpassing voor mij, het is tenslotte zijn huis? etc. En toch moet ik dit voor mezelf doen, want ik wil nóóit meer naar die 107,7 kilo.
Pak het anders aan en doe het niet alleen
Als jij de juiste actie onderneemt en bezig gaat met die dingen die ervoor zorgen dat jouw lichaam en brein krijgen wat ze nodig hebben, dan maak jij andere keuzes en voel jij je een ander mens. Vergis je niet. Jouw gedrag veranderen heeft niet alleen invloed op jou.
Als jij een ander mens bent heeft dit gevolgen voor alle mensen om je heen. Denk maar eens aan de relatie met je partner, je kinderen en vriendinnen. En wat zou iets meer energie en zelfvertrouwen betekenen voor je werk en de dingen die je steeds maar niet doet, omdat je ze (onbewust) niet durft of fysiek gezien niet kunt?
Heb je geen idee wat de juiste actie is
Waar moet je beginnen, wat is precies jouw probleem of hoe kun je het anders doen dan voorheen? Maak gebruik van mijn kennis en ervaring en vraag gratis en geheel vrijblijvend een Waarom val ik niet af – analyse ter waarde van € 45 aan.
Tijdens dit online gesprek van ca. 45 minuten kijk met je mee waar jij tegenaan loopt en geef ik heel wat tips en/of inzichten in wat jij nodig hebt om te stoppen met diëten, wél af te vallen en grip te krijgen op je gewicht en gedrag.
Go for it!
Annoesjka
PS: Doen hoor, die gratis analyse aanvragen. Want ook jij bent, net als ik, geen slachtoffer van jouw eigen lichaam, brein of omstandigheden!
