Jarenlang hield ik de schijn op. Ook voor mezelf!

Afgelopen zaterdag werd ik door mijn vriend Bert als verrassing meegenomen naar de Efteling. We zijn nu precies een half jaar samen en hij weet heel goed waar hij mij blij mee kan maken. De Efteling is voor mij een super dagje uit! Heel blij word ik van mooie, maar vooral coole en snelle attracties! Baron 1898 met zijn spectaculaire bloedstollende afdaling naar de mijnschat. De Vogelrock waarbij de warme wind van deze achtbaan in het donker je gezicht streelt terwijl je akelig dicht langs gieren schiet en je in een mega slangenbek verdwijnt. En niet te vergeten, mijn favoriet, Joris en de Draak! De houten achtbaan waarbij je moet kiezen tussen het rode en de blauwe team en de twee achtbanen onderweg een heuse strijd met elkaar aan gaan. Supersnel met de achtbaankarretjes over heuvels en door scherpe bochten scheuren, waarbij je net voor of net achter de tegenstander zit. Bij het checken van de foto achteraf zie ik mezelf altijd met mijn brede ‘achtbaanlach’ opgeplakt. In één woord GEWELDIG.

De Eftelingmedewerker duwde met zijn volledige gewicht tegen de beugels

Tijdens één van onze ritjes in Joris duurde het even voordat de karretjes konden vertrekken. Een paar karretjes voor ons zagen we een medewerker die half op één van de bezoekers gekropen was. Hij duwde en perste de veiligheidsbeugels met al zijn kracht naar beneden. Maar helaas, hij klikte blijkbaar niet dicht. Hij zei iets tegen degene die hij aan het helpen was, waarop de jonge knul opstond en zijn winterjas uitdeed, waarna een nieuwe aanduwpoging volgde. Vette pech, het mocht niet baten. Hij kon niet mee, want hij paste nog steeds niet! Hij was te dik, waardoor de beugels niet gesloten konden worden. Hij leek onaangedaan. Hij lachte wat tegen zijn vrienden die nog in de karretjes zaten. Een slanke jongen stapte ook uit, voegde zich bij zijn vriend die niet mee mocht. De andere twee gingen bij elkaar zitten, waarna nogmaals de beugels open en dicht moesten en wij eindelijk konden vertrekken.

In een flits zag ik mezelf vele jaren terug in een soortgelijke vernederende situatie

In Six Flags, tegenwoordig Walibi Holland, het attractiepark met coole achtbanen in Biddinghuizen. In 2002 werd achtbaan de Goliath geopend. Met zijn hoogte van 46,8 meter de hoogste achtbaan van de Benelux. Ik woog toen nog boven de 100 kilo en had een aanzienlijk grotere omvang dan nu. Bij de ingang stond een testkarretje. Door plaats te nemen in dat karretje kon je testen of je in de beugels van de achtbaan paste.

Met een angstig voorgevoel en een ‘op hoop van zegen’ stond ik in de rij

Uiteraard ben ik NIET in dat testkarretje gaan zitten. Wat nou als ik niet pas? Wat nou als iedereen kijkt? Ik schaamde me dood dat ik überhaupt moest overwegen of ik wel of niet in de Goliath zou passen. Op hoop van zege ben ik voor de buitenwereld nonchalant doorgelopen en aangesloten in de rij. Van binnen was ik gespannen en had ik allerlei visioenen waarbij de beugels niet zouden kunnen sluiten. Duimend dat ik niet door de grond zou gaan van schaamte heb ik zeker een uur in de rij gewacht.

Opluchting stroomde door me heen. Ik paste!

Pfffjewww. Daar was ik toch aan een nare en confronterende situatie ontsnapt. Alleen dat geluk had de knul van Joris en de Draak niet. Hij moest uitstappen omdat híj niet paste. Hij had het van te voren kunnen testen, want ook bij Joris staat bij de ingang een testkarretje. Zijn nonchalante houding herkende ik als geen ander. Maar ik weet zeker dat hij van binnen niet zo nonchalant en luchtig was. Zoiets doet gewoon verrekte veel pijn! Het verscheurt je hart en is weer een bevestiging van hoe diep je bent gezonken. Pijn van de schaamte. Mensen zijn aan het wachten, door jou. En niet zomaar door jou, maar omdat je potverdorie niet in het karretje past. Je voelt de blikken van iedereen op je gericht en je hoort ze bijna de beledigende of medelijdende opmerkingen denken. Pijn door de zoveelste keiharde confrontatie met dat mega grote lijf waar je al heel lang eigenlijk ongelukkig mee bent, maar dit niet kunt veranderen op één of andere manier. Ondanks alle pogingen en diëten die je hebt ondernomen.

Ik was zo goed in de schijn ophouden. Ook voor mezelf!

Ik was daar ook. Ik deed net alsof het me niet raakte. Alsof ik prima tevreden was met mijn lichaam. Ook al paste ik soms maar net tussen de leuningen van een terrasstoel. Luchtig, nonchalant, grapje hier, grapje daar. Een opmerking van een collega of iemand op straat incasseerde ik met wat platte humor. Allemaal schijn. Naar de buitenwereld was ik niet eerlijk, maar mezelf hield ik ook half voor de gek. Dan viel mijn blik op iemand die nog dikker was en bedacht ik dat het dus ook weer niet zo heel erg met me gesteld was. Ik voelde me over het algemeen gezond, ik had fysiek nergens last van. Dus het viel toch wel mee? Ik ben nou eenmaal breed gebouwd, het zit in mijn familie en moest mezelf vooral accepteren.

Houd jij jezelf ook voor de gek?

Ik spreek regelmatig mensen over hun gewicht en zie wat ze doen. Ze zijn daar waar ik eens was. Daar waar die knul van Joris is. Ze praten hun (over)gewicht goed en zoeken redenen om niet écht naar zichzelf te kijken. Ja, aan één kant willen ze best afvallen, maar aan de andere kant kan het best zo nog even. “Er zijn tenslotte (veel) dikkere mensen.” “Mijn omgeving vindt dat het wel meevalt.” “De bloedwaarden en bloeddruk bij de huisarts zijn nog helemaal normaal.” Ondertussen willen ze niet op de foto en lopen ze spiegels en etalageruiten snel voorbij. Herken je dat? Behoor jij ook tot de mensen die, en dat kan echt nog onbewust zijn, ontkennen dat ze eigenlijk een probleem hebben en niet happy zijn op de plek waar ze zich nu bevinden?

Wacht je tot je keihard met jezelf geconfronteerd wordt?

Op het moment dat jij de terrasstoel aan je achterwerk hebt hangen? Of dat jouw beugels van de attractie niet dicht kunnen? Of nog erger, dat de dokter bezorgd en meewarig over zijn bril kijkt en je meedeelt dat je aan de cholesterol- en diabetespillen moet? Uiteraard is wachten je goed recht. Ik vertel je echt niet wat je zou moeten doen. Ik weet wel dat het geen fijne plek is en dat het anders kan. Eerlijk zijn naar jezelf is één van de moeilijkste en pijnlijkste dingen die je kunt doen. Ja, je gaat niet blij zijn met wie je in de spiegel ziet, met alle patronen en mindfucks die naar de oppervlakte zullen borrelen. Het is echter ook het grootste cadeau dat je aan jezelf kunt geven. Want je trekt de regie over je eigen (eet)gedrag naar je toe als jij door hebt wat je doet! Het is super waardevol als je inzicht hebt in hoe je in elkaar zit en hoe het komt dat je elke keer weer in je valkuilen trapt, dat je wéér voor de bijl gegaan bent. Je begrijpt waarom geen enkel dieet blijvend resultaat geeft en behoedt jezelf voor de volgende mislukking. Een cadeau waar je de rest van je leven van kunt profiteren!

Wil jij begrijpen waarom je geen enkel dieet volhoudt?

Waarom je elke keer weer toegeeft aan die foute, maar o zo lekkere verleidingen? Vraag gratis de Waarom val ik niet af - analyse aan. We plannen snel een datum en dan kijk ik 30-45 minuten geheel vrijblijvend met je mee naar de dingen waar jij tegenaan loopt. Samen onderzoeken we jouw situatie en jij krijgt zeker weten een aantal waardevolle inzichten waardoor je jezelf en je gedrag beter begrijpt. Zodat jij op weg kunt gaan naar een gezonde, fitte en slanke toekomst zonder te diëten!

Herken je het? Dat je jezelf allerlei redenen op de mouw spelt om nog niet aan de slag te gaan met jezelf. Het valt wel mee. Toch? Ik ben benieuwd hoe jij erin staat. Wil je het met me laten weten? Mail me op info@annscoaching.nl of schrijf het hieronder.