"De schaamte zit in mijn hoofd!"

Afgelopen week had ik een mooi gesprek met een jaarklant die pas begonnen is. Op de kick-offdag waar we het jaartraject mee begonnen zijn, gaf ze aan dat ze nog wel lid was van de sportschool, maar er al tijden niet geweest was. “Ik blijf lid, want dan komt de tijd misschien ooit dat ik er weer naar binnen durf.” Op mijn vraag wat haar nu tegenhoudt was haar reactie: “Ik heb daar vroeger gesport, maar toen was ik veel dunner. Ze kennen me niet van nu ik meer dan 100 kilo weeg. Ze zullen wel denken!”

In een flits zat ik in het verleden

Het gesprek bracht me terug naar mijn eigen tijd, toen ik rond de 107 kilo woog. Aan beweging deed ik echt niet. Ik werd al moe bij de gedachte aan sport alleen al. Maar er zat natuurlijk meer achter. Ik voelde me ongemakkelijk in mijn eigen megagrote lijf en ik schaamde me rot voor alle vetkwabben die aan alle kanten uitpuilden. Ik schaamde me zo dat ik mezelf het verhaal vertelde dat ik niet het lichaam had om te sporten, om te bewegen.

Pas na 20 kilo afvallen durfde ik de sportschool serieus te overwegen

Toen het me lukte om stap voor stap af te vallen, popte het idee van ‘de sportschool’ af en toe in mijn hoofd op. Ik duwde het direct weer opzij. Maar na 20 kilo kriebelde het toch. Zou het niet beter voor me zijn als ik meer zou gaan bewegen? Maar ja, zo’n sportschool… Met allemaal enorm sportieve slanke mensen, op en top fit? Durf ik daar naar binnen? Ik struinde het internet af om de verschillende sportscholen in de buurt te onderzoeken. Er bleek wel degelijk verschil in te zitten. De sportschool waar het verplicht was om shirtjes te dragen mét mouwen sprak me wel aan. Na een paar weken dralen trok ik de stoute schoenen aan en belde om een rondleiding af te spreken.

Oké, het leek mee te vallen

De dame van de rondleiding keek me opgewekt aan en vertelde enthousiast over de school, het beleid en de mogelijkheden, terwijl we elke zaal van binnen bekeken. De groepslessenruimte, de apparaten met de te verstellen gewichten, de cardiohoek en er was ook een spinningruimte. Een handvol mensen was bezig op de verschillende toestellen. Het was rustig. Niemand wierp me een meewarige blik toe “Goh, geen beginnen aan bij jou. Weet je het zeker?” Misschien ga ik dit maar doen.

De wil om te veranderen was sterker dan de angst

Straks verder met mij, maar nu weer terug naar mijn jaarklant. Twee weken later sprak ik haar weer. Nonchalant liet ze vallen dat ze toch in de sportschool was geweest. Ze had het abonnement opgezegd, maar toen vroeg een vriendin of ze mee ging. Afwegend wat belangrijker was ‘meningen en oordelen van andere mensen’ of ‘Ik wil verandering creëren, er móet nu iets gebeuren’, heeft zij, uiteraard met lichte buikpijn, de stoute schoenen aangetrokken. In haar wijdste sportkleren, een slobbershirt en zeer rekbare joggingbroek, is ze de sportschool ingestapt. Niemand keek haar raar aan. Iedereen zei vriendelijk gedag. Er waren geen groepen die een meewarige blik op haar wierpen toen de eerste zweetdruppels op haar hoofd verschenen terwijl ze op de loopband liep.

“De schaamte zit in mijn hoofd”

Zei ze met een verbaasde klank in haar stem. “Natuurlijk kijken mensen, zoals je blik langs iemand glijdt als diegene binnen komt. Maar ik zag niemand lang, met medelijdende of schampere blik naar me kijken. Erg toch? Dat ik zoveel jaar mezelf helemaal gek gemaakt heb met mijn eigen gedachten? De schaamte zit gewoon in mijn hoofd!”

Ik overleefde mijn eerste weken in de sportschool

De conclusie van mijn klant klopte volledig met mijn persoonlijke ervaring. Ik ben aan het sporten geslagen. Niemand keurde me meer dan één blik waardig. Ieder was bezig met zijn of haar eigen proces. Alleen of samen met een vriend(in). Het enige wat confronterend was, was mijn zeer belabberde conditie! Nu zo achteraf denk ik “Waarom? Waarom moest ik 20 kilo afvallen om dit te durven?” Natuurlijk weet ik wel waarom, het is een zelfbeschermingsmechanisme. Bang voor mogelijke pijn. Ik had vaak genoeg opmerkingen naar mijn hoofd gehad. Regelmatig voelde ik me buiten de groep vallen, omdat ik de enige dikkerd was. En dan vertelt je brein verhalen. Verhalen waarom je vooral niet in actie moet komen. Wat mijn klant zegt “De schaamte zit in mijn hoofd.”

Je creëert je gevoel met je eigen gedachten!

Het zijn maar hersenspinsels om je te beschermen. En ja, er kan een keer een opmerking komen, je kunt een keer een meewarige blik opvangen. Maar dat zegt zó niets over jou. Jij staat daar, bereid om goed voor jezelf en je lichaam te zorgen. Je onderneemt actie, ondanks dat je brein je wil verleiden naar bankhangen met Netflix en een zak chips. Zorg ervoor dat dáár je gedachten mee bezig zijn. Dat je daar je energie aan besteed. Zoek naar alle redenen om het wel te doen en bedank je brein voor de bescherming van de afgelopen jaren, maar nu is het toch echt tijd voor actie! Mijn klant en ik hebben nog smakelijk gelachen om het feit dat we onszelf blijkbaar zó belangrijk vonden in gedachten dat íedereen om ons heen met óns bezig zou zijn in die sportschool en dat we het onderwerp zouden zijn van alle gesprekken. Haha, wauw, over onrealistische gedachten gesproken!

Laat jij je tegenhouden door de verhalen van je brein?

Merk je dat jij ook activiteiten of situaties vermijdt door je overgewicht? Terwijl je in je hart weet dat het zo goed voor je zou zijn of dat je het ontzettend leuk zou vinden? Klinkt de zin ‘De schaamte zit in mijn hoofd’ herkenbaar, maar weet je niet hoe je het kunt veranderen? Neem dan gerust contact met me op, dan denk ik graag even met je mee. Je vervolgt je dag minimaal met een aantal waardevolle inzichten!